"Bu bi insanı
mahvedebilir Adel! Sonsuza dek yakabilir!.Böyle davranmayı seçen
bi kız olmanı istemiyorum Adel! Sonuna dek bekle Adel!"Annem böyle
çok önemsediği konularda konuşurken, onu kesin ve net dinlediğimden emin
olmak için, her cümlesini adımla bitirirdi. "İnsanlara şans
vermeye inan Adel! Ben insanlara sadece bir şans vermeyi seçtiğimde
senden çoook büyüktüm Adel! Zamanı gelmişti Adel! Ama benim için!
Senin için daha çok erken Adel! Sen ikinci bi şansa inan hatta 3
hatta 7527.şansa Adel! Hayat bazen yapmak istemediğimiz şeyleri
yaptırabilir bize. Bilemezsin Adel!Hiç bilemezsin kimin ne
yaşadığını! Nerden bileceksin Adeliko? Nerden bileceksin?!"
"Ama çok kırıldım
anne!"
"Hmm... Evet! E
kırıldın! Evet!"
"Geçmicek gibi
sanki."
"Evet, bi süre
geçmez!"
"Ne kadar bi süre?"
"Ne kadar
bilmiyorum. Senin zamanını bilemem Adel!"
"Pffff. Şans falan
vermek istemiyorum!"
"Adel! Sen beni
dinlemiyo musun acaba? Sadece niyete bak! Bak niyet önemli! Kasıt!
Hukukta bile kasta bakıyolar biliyosun de mi?Tabii ki biliyosun bin
kez anlattım sana. Tabii ki biliyosun!Şimdi git ve yüz Adeliko! O
çocukların arasında kaçıncı geldiğin umurumda değil bunu da
hatırla!Ben sadece seni izlicem ve sen bitirince bu yarış biticek
benim için ...buradaki bütün anneler içinde öyle. Yani umarım
öyledir!'deyip gözlerini devirdi."
"Anneee " diye
kıkırdadım. "Yarış başlıyo güldürme beni!"
"Hadi küçük
hanım! Suya! Tadını çıkar ve akşamki şeftalili tartı
düşün!"
"Filmdeki gibi mi
yapıcaz yine?"
"Tabii ki!"
Annem de ben de hiç
sevmiyorduk şeftalili tartı ama yapmaya bayılıyorduk.
Şeftalilerle oynamaya, onları mıncıklamaya bayılıyorduk daha
çok. Tek derdimiz şeftalileri ezmekti aslında. Anneannem çok
kızıyordu haliyle bu duruma. "Nimetin cılkını
çıkarıyolar! Sonra yeseler bari!Ama ne! Ben yiyorum! Sonra şekerim hooop! Ah bu ikisi!" der dururdu ama biz yaparken de izlemekten
alamazdı kendini .Üstüne üstlük annemle şeftalileri ezip
yüzümüze gözümüze sürme kısmına geçince en büyük
yardımcım da oydu. "Adeeel burnuna burnunaa!" diye yardım ederdi. "Gel gel burda
saklan!"diye de bana saklanacak yerler gösterirdi.
Annemle ilk kadın
kadına konuşmamızdı bu yani size öyle gelmemiş olabilir ama
öyleydi çünkü ben 5 yaşımdan beri yüzme takımından aşık
olduğum Hakandan ayrılmıştım(!). Tamam Hakan beni bırakmıştı!
Sanki siz hiç terk
edilmediniz!Ama ne!
Annem ben her "Hakan bıraktı beni!" dediğimde "Hayır Adel! Bi seçim yaptı!
Hayat seçtiklerin zaten! Yok ya ne! Ne yapalım? Karışamazsın ki!
Herkes kendi seçtiklerini yaşıyo! Canının istediğini seçiyo
yaşıyo! Hiç bişi yapamazsın Adelikooo!" derdi. Ben ilk aşk
acımı çekerken, mutfakta yere yatmış, ezdiğimiz şeftaliler
elimize yüzümüze bulaşmış öyle tavana bakıyorduk!
Üzgün olduğumda
hala tavana bakarım ben bu arada. Ne varsa orada!Neyse anlayacağınız
annem yaramı sarıyordu bu konuşmada.
Ama Hakan o kadar
yakışıklıydı ki ve dahası o kadar güzel yüzüyordu ki! Offff!
"Hadi herkes seni
bekliyo ve bize bakıyo!" deyip bonemi kafama tak diye takıvermişti.
Bize bakıyo kısmı kendineydi, tam zamanı yani. Bunun
ne demek olduğunu anlamanız için annemin kafama bonemi taktıktan
sonraki yüz ifadesini bilmeniz lazım. Ben bayılırdım ve beni hep
çok güldürürdü. Çocuk gibi kadın annem diye düşünürdüm
hep.
Böyle boneyi bir
harekette bir defada kafama takar ve hiç önemsemediğini göstermek
ister gibi, sanki sıradan bir şey olduğunu düşünüyormuş gibi
sağ elinin işaret parmağıyla burnuna bir dokunurdu. Eğer muhteşem
olduğunu düşünüyorsa bir de saçlarını savururdu üstüne ve
bunu bir iki kez tekrarlardı. Sonra şöyle bir etrafa bakardı
çünkü diğer annelerin bunu gördüğünden emin olmalıydı.
Özellikle de yeni anneler varsa etrafta ve es kaza 'Aaa nasıl o
kadar kolay yaptınız?'diye sorarsa keyfine diyecek olmazdı.
Kendini beğenmiş tavrı ve uçsuz bucaksız kibriyle ama yine de
kırmamak için çabalayarak sanki neden bahsedildiğini anlamıyormuş
gibi;
"Neyi? Ah bone takma işini diyorsunuz!" Sorup sonra cevabını
vermek! İlahi anne! "A bilmem hiç düşünmedim!" derdi bir de
üstüne.
Ah Anne!!!
"Yani çocuklar bu
yaşlarda çok çabuk büyüyorlar. Tabi haliyle kafalarda büyüyor, Hele de kızsa! Saçlar! Benimkinin gür bi'de...Yani yeni kesilmiş
olabilir. Uzamış olabilir. Hep milimetrik hesaplar bunlar. El göz
koordinasyonu çok önemli, Güdüsel biraz! Çocuğunuzu ne iyi
tanıdığınızla alakalı! Saçının teline kadar! Ah! Sakın
yanlış anlamayın! Sizin için aksi olduğunu söylemiyorum.Hani
genel konuşuyorum! Ben iyiyim bu konuda biraz! Yani bayağı
iyiyim!'
Fark ettiyseniz hiç
bir nefes almak, es vermek, bir takılmak falan yok. Yılların tiradı
bu çünkü. Sonra elleriyle kendince sistematikleştirdiği bu işi
adım adım anlatmaya başlardı. Bu da işin şov kısmı artık
performansın en can alıcı noktasına geliniyor.
Ama o ne eda!
Sanırsın mandrake sahnede!
Göz ucuyla herkes herkes
kolaçan ediliyor mutlaka bir taraftanda.
"Önce orta
noktadan tutuyosunuz! İşte o an saniyenin binde birinde hemmen
gözünüzle ölçüveriyosunuz! Ve parmakları taaakkk, tam tepeden
kubbe gibiii....Hız çok önemli! Sakin olmak! Konsantre olmak!'
Oradaki kaç
annenin annemin deli falan olduğunu düşündüğünü bilmiyorum.
Umursamıyorum da! Annem hele hiç umursamıyor! O ballandıra
ballandıra anlatırken tabii ki ben de üzerime düşenleri
yapıyorum. Hiç konuşmadan anlaştığımız gibi. Eller belde, en
tatlı gülümsemeni takın, arada gözlerini kırpıştır,
özellikle tam takmadan önce, sağ ayak biraz önde,kafa hep sabit!
Bir kımıldarsam annemin bütün şovunu mahvedebilirim çünkü. Bu
bir takım çalışması. Annemle ilişkimiz bir takım çalışması
zaten bizim. Hep öyleydi ve hep öyle olacak.Bone kafan geçtiği an kocaman gülümse. Ve annemin şovu
biter!Annem bu küçük şovunun sonunda benden de
bahsederek hep onurlandırırdı."Bu gülümseye kim dayanabilir? " der sonrada kulağıma eğilir "Muhteşemdik!!' derdi.
Sanki bir şey
kanıtlıyormuş gibi hissederdim her defasında, Sanki annem anneliğini
kanıtlıyordu herkese. Oysa kimseyi umursamazdı o. Benden, anneannemden, dedemden ve de o odadan başka.
Öyle bilirdim.
Ama umursardı belki de.
Bildiğimi sanırdım
Adel Burada Yaşamıyor ya da Tam Annemin Hayalindeki Kızım,
2015
